Η Άσπρη Θάλασσα

Ο 17ος αιώνας είναι η Χρυσή Εποχή της Πειρατείας. Και η Άσπρη Θάλασσα, όπως αποκαλούσαν οι Οθωμανοί το Αιγαίο το οποίο αδυνατούσαν να ελέγξουν, έχει γίνει πιο επικίνδυνη από ποτέ.

Μέρα με τη μέρα, ολοένα και περισσότεροι πειρατές και κουρσάροι κάθε θρησκείας και εθνικότητας καταφθάνουν στο αρχιπέλαγος. Λυμαίνονται τις ακτές αρπάζοντας ανθρώπους και αγαθά. Μάταια οι κάτοικοι των νησιών, προσπαθούν να προστατευτούν από την πειρατική λαίλαπα, μέσα από περιτειχισμένες και δαιδαλώδεις χώρες, βίγλες, αθέατα σπίτια και κρυφά καταφύγια. Είναι η περίοδος του απόλυτου τρόμου.

Ηγετική φυσιογνωμία εκείνης της περιόδου είναι ο Γάλλος πειρατής Ουγκώ ντε Κρεβελιέ, ένας ευγενής από την Προβηγκία, που παράτησε τα πλούτη και την ήσυχη ζωή για να κυνηγήσει την περιπέτεια και τη δόξα στο Αιγαίο. Έστησε μια πανίσχυρη εταιρεία πειρατών συσπειρώνοντας γύρω του όλους τους διαβόητους πειρατές και κουρσάρους της εποχής του. Μάζευαν φόρους από τους νησιώτες και ισοπέδωναν όσους προσπαθούσαν να αντισταθούν παίρνοντας σκλάβους και ομήρους.

Μέλος αυτής της Εταιρείας ήταν και ο αδίστακτος Έλληνας πειρατής Μιχάλης Μανιάτης. Σε μια επιδρομή στην Ικαρία, θα αρπάξει ένα 7χρονο αγόρι, το οποίο αργότερα θα σφραγίσει την μοίρα ενός ολόκληρου νησιού. Το ίδιο θα κάνουν Οθωμανοί πειρατές, απάγοντας ένα παιδί από μια παραλία της Νάξου, το οποίο αφού γίνει πειρατής θα ανέλθει στα ύπατα αξιώματα της Πύλης. Ο ίδιος ο Κρεβελιέ θα αρπάξει τον Αδάμ, που μετά από χρόνια θα γίνει ο δήμιός του.

Στην Άσπρη Θάλασσα, οι μοίρες των ανθρώπων σφραγίστηκαν με αλμύρα και αίμα.